Astronauten Barry Wilmore en Sunita Williams bevonden zich in een onzekere situatie aan boord van het Internationaal Ruimtestation (ISS). Ze arriveerden met de Boeing Starliner, een nieuw ruimteschip dat voor het eerst met bemanning werd getest. Oorspronkelijk was gepland dat ze slechts acht dagen in het ISS zouden blijven en vervolgens met dezelfde Starliner terug naar de aarde zouden keren. Maar technische problemen, waaronder een heliumlek en defecte stuwraketten, zorgden voor twijfels over de veiligheid van het schip. Na 9,5 maanden zijn de astronauten eindelijk op 19 maart terug geland op aarde.
Een langdurig verblijf in een afgesloten, gecontroleerde omgeving kan de perceptie van tijd sterk beïnvloeden. Onder normale omstandigheden kan wachten al frustrerend en stressvol zijn, maar in extreme situaties, zoals het ISS, kan tijd nog langzamer lijken te duren. Wachten zorgt ervoor dat mensen steeds aan tijd denken en zich afvragen wanneer er iets verandert. Daarnaast maakt weinig contact met anderen en weinig afwisseling het wachten nog moeilijker.
Vergelijkbare psychologische effecten worden waargenomen bij onderzoeksteams die lange tijd in Antarctica verblijven. Op de Zuid-Afrikaanse SANAE IV-basis, een wetenschappelijk station in een van de meest afgelegen en onherbergzame gebieden ter wereld, is een conflict ontstaan tussen teamleden. Een onderzoeker heeft naar verluidt de leider van de basis aangevallen en doodsbedreigingen geuit. Dit incident heeft de andere bemanningsleden ertoe gebracht hun veiligheid in twijfel te trekken en hun verblijf op de basis als ondraaglijk te ervaren. Ondanks hun roep om evacuatie hebben de Zuid-Afrikaanse autoriteiten besloten niemand terug te halen, maar in plaats daarvan via dagelijkse gesprekken te bemiddelen om de situatie te kalmeren.
Antarctische missies stellen onderzoekers bloot aan extreme isolatie, waarbij ze tot 13 maanden samenleven in kleine ruimtes, volledig afgesneden van de buitenwereld tijdens de lange en barre winter. Het psychologische effect van deze omstandigheden is vergelijkbaar met dat van astronauten die maandenlang in de ruimte verblijven: een monotone omgeving, beperkte sociale interactie en het gevoel dat de tijd zich voortsleept. Onderzoek naar de impact van tijdsbeleving in deze extreme omgevingen heeft aangetoond dat mentale en fysieke activiteit een belangrijke rol spelen in hoe individuen tijd ervaren. Mensen die zich bezighouden met complexe en veeleisende taken ervaren tijd vaak als sneller verlopend, terwijl passiviteit en onzekerheid ervoor zorgen dat tijd ondraaglijk langzaam lijkt te verstrijken.
Voor astronauten Wilmore en Williams kan hun werk aan het ISS helpen om hun lange wachttijd draaglijker te maken. Net zoals Antarctische onderzoekers die zich bezighouden met wetenschappelijk onderzoek, kunnen uitdagende taken bijdragen aan een versnelde tijdsbeleving. Toch bleef de onzekerheid een cruciale factor in hun mentale welzijn. De onzekerheid over hun terugkeer kan frustratie en machteloosheid veroorzaken, maar duidelijke communicatie helpt dit te verzachten.
Of het nu op Antarctica of in de ruimte is, het menselijk brein is niet gemaakt voor extreme en langdurige isolatie. Wachten, opgesloten in een kleine omgeving met beperkte sociale interactie, verstoort de perceptie van tijd en kan leiden tot psychologische spanningen. Het is een uitdaging waarmee astronauten en wetenschappers in afgelegen onderzoeksstations moeten leren omgaan, en die mogelijk belangrijk is bij toekomstige lange ruimtemissies naar Mars en daarbuiten.
0 reacties